Vroeger wilde ik maar één ding; juf worden.

Het liefste van groep 3. Want dan mocht je de school uit naar de gymzaal.

Ik werd ook juf. Van kleuters. Want ik ontdekte dat daar nog veel meer te bewegen viel.
Totdat mijn lijf om iets anders vroeg. Het me stil legde. Stil om te voelen dat er iets anders in beweging wilde komen. Van binnenuit.

Van buiten noemt men het arbeidsongeschikt. Van binnen noem ik het een groot avontuur. Want ik werd gevraagd totaal anders te kijken dan dat ik al die tijd al had gedaan. Naar ziekte, naar het onderwijs, naar leven, wonen, de dood, naar kinderen krijgen, naar relaties. Heel mijn wereldbeeld werd losgeschud.

Nu ben ik nog steeds een leraar. Maar op een heel andere manier dan dat ik dacht. Waar ik geloof dat leren vanuit vrijheid gebeurt. Dat dat van binnenuit gebeurt. Precies op jouw moment. Dan ontstaat er een eigen beweging, precies vanuit jouw unieke kracht.